با اشک و آه و زمزمه، نوحوا علی الحسین

با اضطراب و واهمه، نوحوا علی الحسین

فرموده است حضرت صادق به شیعیان

ای شیعیان من! همه نوحوا علی الحسین

عمری است زیر پرچمتان جا گرفته‌ام

دستم گرفته‌اید که من، پا گرفته‌ام

اینجا هوای روضه همیشه معطر است

من یاس را ز دامن زهرا گرفته‌ام

شکر خدا زهرا دوباره رزق این نوکر نوشت

با دست بشکسته مرا روزی‌خور این در نوشت

هرگز نمی‌کردم گمان اینجا مرا راهم دهند

نام مرا در بین نوکر‌ها خودش آخر نوشت

ما که کل سال پای روضه‌ها غم می‌‌خوریم

غصۀ اتمام این ده روز را کم می‌‌خوریم

هر سه‌شنبه صبح یا که هر شب جمعه کمیل

بادۀ تقوای خود را پای پرچم می‌‌خوریم

اشعار سرخ دل‌شکنش را بیاورید

دم‌نوحه‌های سینه‌زنش را بیاورید

دارد صدای قافله از دور می‌‌رسد

اسفند وقت آمدنش را بیاورید

به اذن حضرت مولا شدم کبوتر تو

که  بال و پر بزنم پای روضۀ سر تو

ببخش با پر زخمی، به زحمت افتاده

لباس نوکری‌ام را بریده مادر تو

رنگ عالم شد سیاه

در جهان عاطفه پیراهن غم شد سیاه

تکیه تکیه یاحسین

درغمت پیراهن این شهر کم کم شد سیاه

می‌وزد از ضبط صوت کودکی‌های پری

های‌های سنج و طبل و روضه‌های «کوثری»

چیزی از معنایشان هرگز نفهمیدم ولی

آتشی می‌‌زد به جانم نوحه‌های آذری

ای واسط فیض دو سرا! آجرک‌الله

وی حجّت حق، صاحب عزا! آجرک‌الله

با نالۀ زهراست عجین سوز صدایت

هم‌نالۀ امّ‌النّجبا! آجرک‌الله

همین که جذبۀ چشم حسین دام گذاشت

مرا کشید به سمتش، «غلام» نام گذاشت

همین که شبنم مرثیه روی گونه نشست

به چشم‌های ترم دستی احترام گذاشت