وقتی گناه شهر مرا از تو دور کرد

باید برات کرب و بلا جفت و جور کرد

صد بار عقل از سر من رفت، چون نسیم

از سوی کربلای تو یک بار عبور کرد

از داغ زهر پیکرم آتش گرفته است

گویی تمام بسترم آتش گرفته است

تر می‌کند لبان مرا کودکم، ولی

از تشنگی، لب ترم آتش گرفته است

تکانی خورد مشک و بر زمین افتاد

به راه افتاد اشک و بر زمین افتاد

در این مابین خورشید از سر حسرت

به دریا برد رشک و بر زمین افتاد

با پای پیاده از سفر آمد و رفت از «حج وداع» مختصر آمد و رفت

او بر سر جسم شهدا تا دم ظهر هفتاد و دو بار چون پدر آمد و رفت

داغی چه عظیم، کرد در سینه جلوس

شد روضه و با ضجه نفس شد محبوس

پرسید کسی: جنونتان مستند است؟

گفتیم: لهوف سید بن طاووس!

الشام، همانجا که به ما بد کردند بی غیرت و بی دین، همگی بی دردند

دروازه، خرابه، کوچه و بزم یزید هر چه که بگویی سرمان آوردند

چون زجر در این سپاه لجبازی نیست

دور از تو بهشت، جای دلبازی نیست

از دخترکان شام هم دلگیرم

گفتند یتیم خارجی بازی نیست

خدایا عمر من پایان گرفته؟ و یا باران اَلرَّحمان گرفته

مگر این دشت اِحیا دارد امشب؟ که هر نیزه به‌ سر قرآن گرفته

چشمان تو غرق خون و لب‌ها پر آه آتش به دلت شراره می‌زد ناگاه

هر قطرهٔ خون روی لب تو می‌گفت: لا یوم کَیَومِکَ أباعبدالله

اسلام ز سعی مسلمین ریشه گرفت

وز خون حسین نخل دین ریشه گرفت

نخلی که حسین روز عاشورا کاشت

از اشک عزای اربعین ریشه گرفت