عکس زیبای نگارم شبی از قاب افتاد

و همان دم دل من از تب و از تاب افتاد

خون او تا به زمین ریخت، معطر شد دشت

اعتبار ختن و نافه و عناب افتاد

غم تا غم یار است، از غم خیر دیدیم از گریه و از آه و ماتم خیر دیدیم

هر وقت دم دادیم، تو بر ما دمیدى ما بین دم دادن دمادم خیر دیدیم

منی که محرّما گریه کن روضه می‌شم

منی که پیرهن سیامو زهرا می‌دوزه برام

دفتر خاطراتم تو حسرت یه کربلاست

به خدا گناه دارم، دلت نمی سوزه برام؟

کاروان داشت می‌رسید از راه، دل زینب در التهاب افتاد تا که چشم ستاره‌های کبود، به سر قبر آفتاب افتاد

کاروانی که از هزاران دشت از سر شوق با سر آمده بود به مرور غم خودش که رسید، کم کم از مرکب شتاب افتاد

ای بی کفن صدا بزن این بی پناه را

یک عمر را بگیر و بده یک نگاه را

با نوکری کسی که ترقی نکرده است

جز نوکری تو که به ما داد جاه را؟

بر تشنه محال است که آبی نفرستند

از ساغرشان جرعۀ شرابی نفرستند

بین دو حرم هروله کردیم محال است

از چشمۀ زمزم می ‌‌نابی نفرستند

آهو از دشت غزل دل بکن استثنائاً بوی سیب آمده چون از ختن استثنائاً

من خراسانی‌ام، اما وطنم کرببلاست متفاوت شده «حبّ الوطن» استثنائاً

باید غزل با یاد رویش پا بگیرد هر مصرعى با عشق او معنا بگیرد

در محفل شعر قشنگ چشم‌هایش هر شاعرى باید بیاید جا بگیرد

ذکر خیر تو شد و فطرست اینجا آمد نوکری گفت حسین، حال دلم جا آمد

باز هم بوی خوش تربت اعلی آمد رفت در دست تو این دست که بالا آمد باز در حق گرفتار محبت کردی آمدم نه تو مرا سوی خودت آوردی

دوباره نذر کرده مادرم تا بدوزد چندتایی شال و پرچم

بخواند روضه خوان از شیب گودال که در ذهنم شود داغت مجسم