نازم آن زنده شهیدی که بر داور خویش

سازد از خون گلو تاج و نهد بر سر خویش

تا دهد صبح ازل هدیه به سلطان ابد

به سر دست برد نعش علی اکبر خویش     

من غنچۀ نشکفتۀ بستان حسینم

زیبا گل دامان گلستان حسینم

افسرده گل پرپری از گلبن زهرا

یا طفل نوآموز دبستان حسینم

جمال سردر این مسجد است نام حسین

که این نماز بود قائم از قیام حسین

نه زیب مسجد ما گشت نام اقدس او

که زیب و زیور عرش خداست نام حسین

ای حرمت قبلۀ حاجات ما

یاد تو تسبیح و مناجات ما

تاج شهیدان همه عالمی  

دست علی، ماه بنی هاشمی

ماه کجا، روی دل آرای تو؟

سرو کجا، قامت رعنای تو؟

ای سخن از داغ تو مقتل شده

بین تل و تیغ معطّل شده

ای نفست رونق سنگ‌آوران

داعیۀ نیزه‌‌به‌جنگ‌آوران

برای آینه بودن که انتخاب شدم

چو ماه، مطلع انوار آفتاب شدم

مرا هر آینه ذخرالحسین می‌خواندند

دعای فاطمه بودم که مستجاب شدم

مرثیه مرثیه در شور و تلاطم گفتند همه ارباب مقاتل به تفاهم گفتند

گرد و خاکی شد و از خیمه دو تا آینه رفت ماه از میسره، خورشید هم از میمنه رفت

آغاز کردم شعر خود را با اباالفضل اذن ورودم در غزل شد یا اباالفضل

هر مشکلی از دید من سهل است تا هست مشکل گشای مردم دنیا اباالفضل

یا والقمر! والشمس! مزمل! اباالفضل! ای قبله‌گاه شاعر بیدل، اباالفضل! الفاظ موج و، دامنت ساحل اباالفضل! یا دائم الفضل علی السائل، اباالفضل!

بین صحرای عطش حضرت دریا آمد

مشک بر دوش سبک بال و تنها آمد‌

شاه شمشاد قدان سرو معلی آمد

ماه کامل شدۀ آل قمرها آمد‌

آنچه خوبان همه دارند به یک جا آمد