باز فصل عزا و ماتم شد

باز هم موسم محرم شد

روزی این دو ماه ما اشک است

گریه بر داغ عشق، مرهم شد

آقا سلام بر غزل اشک ماتمت

بر مسجد و حسینیه و روضه و دمت

چندی گذشت در غم هجران اشک تو         

پر می‌کشید دل به هوای محرّمت

«آنان که خاک را به نظر کیمیا کنند»

آیا شود که روزی ما کربلا کنند؟

ما را که بین روضه به آتش کشیده‌اند

فردای حشر وارد دوزخ چرا کنند؟

حال و روزم با عنایات تو بهتر می‌شود

چشم‌هایم در هوای عشق تو تر می‌شود

نسبت ما با تو این باشد که در روز جزا

مادرت بر جمع عشاق تو مادر می‌شود

این قافله هر چه شتابش بیشتر شد

دل‌شوره‌های آفتابش بیشتر شد

جای تمام نخل‌ها، لشگر درآمد

با هر قدم یعنی سرابش بیشتر شد

یک کاروان دل، همره دلبر رسیده

زینب بیا که منزل آخر رسیده

یاران فرود آئید، این وادی طور است

وعده ز سوی حضرت داور رسیده

در سکوت شکستۀ صحرا

کاروانی ز دور شد پیدا

کاروان عشیرۀ سادات

کاروان قبیلۀ طاها

آمدی ‌ای حاجی کرب و بلا، حجت قبول

سر در آوردی چرا از نینوا؟ حجت قبول

صاحب کعبه! چرا از کعبه آواره شدی؟

کعبه‌ات اینجاست ‌ای خون خدا؟ حجت قبول

ای امیرالحاج! قلبم بی‌قراری می‌‌کند

تا که از غصه نمیرم، گریه یاری می‌‌کند

جان من کمتر بگو، کرب و بلا، کرب و بلا

نام این صحرا ز دیده اشک جاری می‌‌کند

نینوا دشت بلا، غاضریه، کرببلا

زینبم غم نخوری، منزل آخر اینجاست

کربلایی که به من وعدۀ آن را دادند

جدم و مادرم و حضرت حیدر، اینجاست