ای که در گل‌خانۀ عصمت، گل یکتاستی!

در گلستان ولایت، زینت گل‌هاستی

در عفاف و در حیا و در صبوری، راستی

به ز مریم، به ز ساره، بهتر از حوّاستی

آمد امشب آفتاب دیگری

روشن از او گشت ماه و مشتری

چرخ عصمت را عیان شد اختری

جلوه‌گر از نام او هر دفتری

نوگل گلزار احمد آمده

زینب آل محمّد آمده

زینب فرشته بود و پر خویش وا نکرد این کار را براى رضاى خدا نکرد

پر می‌گشود اگر، همه را باد برده بود سیمرغ بود و جلوۀ بى انتها نکرد

کیست زینب؟ محرم بزم حضور

                         روی او تفسیری از الله نور

چون به دنیا آمد آن فرخنده‌‌زن

                        شد به گیتی نور حق، پرتو‌فکن

ای دل زخمی! خدا داغت دهد

                        خوشۀ سرخی در این باغت دهد

بشْنو این نی‌ناله را از نیشتر

                        هر که زخمش بیش، دردش بیش‌تر

دختر مرتضی، امیر عرب

گوهر دُرج معرفت، زینب

بضعۀ مصطفی، رسول کریم

آن سرافراز واجب‌التعظیم

ادب آموختۀ مکتب طاهایی تو

تربیت‌یافتۀ دامن زهرایی تو

زینب قامت دین، زیور رخسار شرف

مظهر کاملۀ عفّت و تقوایی تو

گل گلزار نبی، میوۀ بستان علی

خانۀ فاطمه را شمع دل‌آرایی تو

عشق را بین که علمدارترین می‌آید اشک را بین که گهربارترین می‌آید

شد شریک غم ایام حسینش زینب عشق را مَحرم و غمخوارترین می‌آید

فکر بِکرم چو زِ هَر دایره پرهیز کند روی‌گردان نظر از هر غم ناچیز کند

گوش دل راز مگو بشنود از پردۀ غیب تا چه مقدار کسی گوش دلی تیز کند

شیرزن قافلۀ اهل بیت

عالمه‌ی عاقلۀ اهل بیت

خیز و بیاشوب شب شهر را

پر ز علی کن نفس دهر را