آن نخل به خون طپیده را، می‌بوسید

آن مشک ز هم دریده را می‌بوسید

خورشید، کنار علقمه خم شده بود

دستانِ ز تن بریده را می‌بوسید!

به نام آب، به نام فرات نام شما

من آفریده شدم تا کنم سلام شما

نوشته‌اند به روی جبین ما دو نفر

شما غلام حسین و منم غلام شما

ناگاه، باغ سبز پیمبر، سوخت

آیینۀ شجاعت حیدر، سوخت

آتش گرفته فاطمه را، گلزار

سرو بلند قامت اکبر، سوخت

مرد با رفتنش انگار، جهان را می‌برد

مرد می‌رفت، و با خود هیجان را می‌برد

جاده‌ها از سفری، تلخ خبر می‌دادند

سفری تلخ، دو چشم نگران را می‌برد

شعلۀ آتشی‌ست  در دل آب

ساقی مهوشی‌ست  مست و خراب

بی‌قراری‌ست، عشق تا به جنون

تک‌سواری‌ست آب تا به رکاب

از پیکر گل، گلاب جاری شده بود

در علقمه آفتاب جاری شده بود

افتاده به روی خاک دستی با مشک

خون از شریان آب جاری شده بود

تماشا می‌کنم زیبایی‌ات را

نگاه آبی و دریایی‌ات را

برای خاطرت زهرا پسندید

کنار علقمه سقّایی‌ات را

به­‌سوی علقمه عبّاس می­‌رفت

که موجی از غم و احساس می­‌رفت

تمام باغ شاهد بود، آن یاس

به جنگ لشگری از داس می‌­رفت

جز نفسی که از غمت، سینه پر آه می‌کنم

هر نفسی که می‌کشم، عمر تباه می‌کنم

نیست به غیر مهر تو، مایۀ رو سپیدیم

من که ز کار زشت خود، نامه سیاه می‌کنم