دوست دارم، شمع باشم تا که خود تنها بسوزم
بر سر بالینت امشب، از غم فردا بسوزم
دوست دارم، هاله باشم تا ببوسم روی ماهت
یا شوم پروانه از شوق تو بی‌پروا بسوزم
بر لب آبم و از داغ لبت می‌میرم
هر دم از غصّه‌ی جان‌سوز تو، آتش گیرم
مادرم داد به من درس وفا‌داری را
عشقِ شیرین تو آمیخته شد با شیرم
دوست دارم، داد دل از چرخ بازی‌گر بگیرم
با لبی پُر خنده تا اوج شهادت پر بگیرم
دوست دارم، جان‌فدای مکتب توحید باشم
تا نشان افتخار از دست پیغمبر بگیرم
ای نازنین برادرِ با جان برابرم!
افتاده‌ای به خون ز چه؟ ای میر لشگرم!
برخیز بهر یاری‌ام، ای آن که بوده‌ای
در هر بلیّه یارم و در هر ورطه یاورم!
قحط آب است و صدف از روی گوهر شد، خجل
هم ز مادر، طفل و هم از طفل، مادر شد، خجل
کافری از بس که زآن مُسلم نمایان دید، دین
سر به پیش افکنْد و در نزد پیمبر شد، خجل
ز بهر تشنه‌لبان، روح‌پرور است، این مشک
علاج تشنگی آل حیدر است، این مشک
به حفظ مشک سرم گر رَوَد، هراسم نیست
مرا عزیزتر از جان و از سر است، این مشک
بیا از خاک بردار و به دامانت، سرم بگذار
به پیش چشم دشمن، پای بر چشم ترم بگذار
اگر چشمم پُر از خون است و جایی بهر پایت نیست
بیا چشم انتظارم، پا به چشم دیگرم بگذار
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
