مرا هلال محرّم بسان ابروى دوست

اشارتى به سوى کربلاى شاه کند

خوش! آن دلالت خیرى که جان خسته‌دلى

کشد ز خانۀ تن تا که رو به راه کند

افتاد شام‌گه به کنار افق، نگون

خور، چون سر بریده از این طشتِ واژگون

افکنْد چرخ، مغفر زرّین و از شفق

در خون کشید، دامن خفتانِ نیل‌گون

کاش تا خیمه‌ی سبزت برسد فریادم

«من از آن روز که در بند توام آزادم»

عاشقم دست خودم نیست بگو تا چه کنم

دل به یک یوسف گم‌گشته‌ی زیبا دادم

پیکی خمیده‌قامتم آید به دیده، ماه

چون قاصدی که با خبرِ بد رسد ز راه

با صد هزار قصّۀ جان‌کاه می‌رسد

پیداست بوده کوهی و از غم شده است، کاه

رسیده ماه محرّم، جهان، سیه‌گون[1] شد

ز غصّۀ شه دین، حالتم دگرگون شد

ز جعد کاکل اکبر، نسیمِ مُشک‌آمیز

رساند باد صبا، چشم و دل پُر از خون شد

محرّم، ماه بیداری ز خواب است

زمان شور و وقت انقلاب است

محرّم، ماه بت‌ها را شکستن

ز جا برخاستن، در خون نشستن

شکر خدا دعای سحرها گرفته است

دست مرا کرامت آقا گرفته است

شکر خدا که چشم همیشه حسینی‌ام

اشکی برای روز مبادا گرفته است

کاروان سلاله‌های خدا

کاروان امام عاشورا

کاروان بهشتیان زمین

کاروان فرشتگان سما

دنیا بدون روضۀ آقا جهنم است

یعنی بهار نوکری ما محرم است

شکر خدا که خرج عزای تو می‌شوم

روضه به کار و زندگی ما مقدم است

دلم مانده ست و داغ جانگدازی

که شد با حرمت نام تو بازی

تنم زخمی، لبم تشنه، دلم خون

امان از این همه مهمان نوازی