سلام بر نفس تو به گاه جان دادن

سلام بر حرکاتت به وقت افتادن

سلام، آیۀ جاری صدای عطشانت

سلام، رود خروشان نور، چشمانت

شاید زمین چرخیده ده­‌ها قرن، روی دست‌­هایت

جوشیده اقیانوس آرام از گلوی دست­‌هایت

شاید که نه ... حتماً تمام کوزه‌­های تشنۀ دهر

سیرابِ سیرابند هر روز از سبوی دست‌­هایت

برداشته با غیرت خود مشک و علم را

آرام کند رفتن او قلب حرم را

برخاست سراسیمه و آشوب به پاشد

می‌رفت که برهم بزند نظم ستم را

در شعلۀ نگاه تو، نقشی نبست آب     

موج هزار آینه در خود شکست آب

زان لعل لب که جوش زد از آتش عطش    

درگیر و دار حادثه، طرفی نبست آب

عجب حکایتی دارد آب بابا «آب» داد عمو دست داد بابا نان داد عمو قبلِ بابا جان داد

روزی به پای اسماعیل می‌جوشد و روزی برای عباس می‌خروشد «آب»  

آمد محرّم علی و ماه فاطمه

آتش گرفته جان تو از آه فاطمه

با ذوالفقارِ خون جگر خورده در نیام

بازآی خون فاطمه، خونخواه فاطمه

بازآی تا تو روضه بخوانی برایمان

با های هایِ گریۀ جانکاه فاطمه

ای کاش غیر غصه تو غم نداشتیم

ماهی به غیر ماه محرم نداشتیم

این داغ سینه سوز تو می‌کشتمان اگر

قلبی به قدر وسعت عالم نداشتیم

«علم عشق تو بر بام سماوات بریم»

دست در دست برآریم و به میقات بریم

«در ازل پرتو حسنت به تجلی دم زد»

گام در گام تو حق چشمه‌ای از زمزم زد

عشق هر روز به تکرار تو برمی‌خیزد

اشک هر صبح به دیدار تو بر می‌خیزد

ای مسافر به گلاب نگهم خواهم شست

گرد و خاکی که ز رخسار تو برمی‌خیزد