وقتی تو دل نازکتر از ابر بهاری

حق داری از دوری گل‌هایت بباری

تو همچنان شمعی که بعد از آن وقایع

کارت شده یک عمر تنها گریه، زاری

ماهی که در جمال برابر نداشتی

در سینه غیر عشق برادر نداشتی

دادی به راه دوست دو دستان خود ولی

دست از غریب کرببلا برنداشتی

سلام بر کمال بی‌حد و حصر

که پیش او کمال آورده کسر

قلب وفا روح ادب جان عشق

مادر گل‌های گلستان عشق

روز و شب دیدۀ تر دارم من

منتظر بهر علمدارم من

چند روزی است کزو بی‌خبرم

از فراق و اَلمش خون جگرم

من ره‌آورد الست داورم

من امیرالمؤمنین را همسرم

خلقت من با مسمّا بوده است

صنع من سر معمّا بوده است

عباس من پناه عالمین است

عباس من هم نفس حسین است

عباس من عصارۀ کمال است

عباس من صحیفۀ جمال است

ای دوم بانوی سرای علی

همدل و یار باوفای علی

افتخار همه کلابیه

حضرت فاطمه کلابیه

من یک کویر تشنه‌ام رحمی به من کن

بر من ببار ای ابر، باران را به تن کن

باران بگیرد حال من بهتر از این است

باران ببین دلواپسِ حال زمین است

ای دل بپا کن بار دیگر میهمانی

از ما پذیرایی نما با روضه‌خوانی

مائیم و چشم ابری و سودای باران

امشب بیا لطفی نما بر حال یاران

ای شده محرم به ولای ولی

فاطمۀ دوم بیت علی

اختر تابندۀ برج ادب

شیر زن خیل زنان عرب