ای مدینه گریه کن بر حال من

گریه سرکن بر من و اقبال من

ناله‌های آتشین را گوش کن

شکوۀ امّ‌البنین را گوش کن

من مادر سالار غیرت در زمینم

من غصه‌دار فاطمه، امّ‌البنینم

من قلب مجروح و پر از احساس دارم

شادم در این دنیا که یک عباس دارم

ز هجر بهین دخت خیرالبشر

ولی خدا را چو خون شد جگر

جدا مانده فرخنده ماهی ز یم

برون رفت خاتم ز انگشت جم

روایت است که چون رفت حضرت زهرا

از این جهان فنا رو به عالم عُقبی

ز بعد چند علی میر و منصب لولاک

امام جنّ و بشر خسرو نهم افلاک

چون زل زدن آخر شیری به شکارش

در بین دو ابرو گرهی خورده به کارش

آن تیر که رفته‌ست گره را بگشاید

خود نیز گره خورده به چشمان خمارش

چو لاله داغدار و دل غمین است

زبان حال آن مادر چنین است

مرا امّ‌البنین دیگر ندانید

به این نامم دگر هرگز نخوانید

ای مدینه! سوز دیگر ساز کن

در به روی داغداران باز کن

ای زمینت جنت الاعلای من

دامنت کنعان یوسف‌های من

یک شب آمد مرغ طبعم در نوا

در میان گلشن صدق و صفا

در تخیل بال خود را باز کرد

تا دیار عاشقی پرواز کرد

تیغ در بین دو ابروش به هم برگشته

آنکه ابروش چنان تیغ دو دم برگشته

بس که موزون و طراز است به چشمم انگار

پیش بالاش بلندای علم برگشته

کل اعضای تو بر یکدیگر از رو وصل نیست

بس که از هم ریختی این سو به آن سو وصل نیست

پوست بر انگشت، انگشتان رنجورت به دست

دست بر آرنج و آرنجت به بازو وصل نیست