ز هم انبوه گیسویت گسستند

دو بازویت، دو بازویت گسستند

از آنجایی که من بوسیده بودم

بمیرم، طاق ابرویت گسستند

شبی کابوس صد سرنیزه دیدم

شبی مهتاب را بر نیزه دیدم

به خود گفتم که بی‌عباس گشتم

که بر حلقوم اصغر نیزه دیدم

بجوش ای خون که شد تعبیر خوابم

به خون افتاده ماه و آفتابم

تو و شرم از لبان اصغر، عباس

من و شرم از دو چشمان ربابم

بیا عباس من ای نور دیده

ز هجرت قامت مادر خمیده

بیا تابوت مادر را تو بردار

بزن بر سینه با دست بریده

بیا عباس من قلبم گرفته

فضای سینه‌ام را غم گرفته

منم آن مادر باب‌الحوائج

دلم عمری به تو ماتم گرفته

اگر عباس من آیی تو با آه

یقین همراه تو می‌آید آن شاه

دم جان دادنم بینم چه زیباست

نشسته در برم خورشید با ماه

ماه بر روی زمین خم شد و پایین افتاد

ناگهان ساحل دریای تو طوفانی شد

روز امروز برایت چه قدر تاریک است

روز انگار دچار شب طولانی شد

ای حُسن تو افکنده در آفاق طنین

ای ماه که در محاق افتاده چنین

ای لالۀ عباسی پرپر گشته

با داغ غم تو چون کند ام بنین

آن دامنی که دم به دمش فیض رایج است

دامان مادر است که مهد نتایج است

ای دل بگیر دامن امّ‌البنین که او

باب‌المراد و مادر باب‌الحوائج است

چشمش به سحر بود، تعجب دارد؟

دنبال قمر بود تعجب، دارد؟

عباس اگر نیست تعجب نکنید

عباس اگر بود تعجب دارد