از تیر سنگ سنگدلی تا سبو شکست

آوای العطش، همه را در گلو شکست

تا بوسه داد تیر عدو مشک آب را

عبّاس دید، پیکرۀ آرزو شکست

ای حضور آسمان در جان خاک

یا حسین‌بن‌علی، روحی فداک

ای نماز عشق را تکبیر سرخ

آیت تطهیر را تفسیر سرخ

بی‌دست شدی بر بدنت تیر نشست

بر طوق خیام، رد زنجیر نشست

بی‌آب شدی و بر گلویت از خون

یک بغض نفس‌گیر گلوگیر شکست

تلفیق امید و آرزو آمدنت

مضمون هزار پرس‌وجو آمدنت

برگرد و بدون آب سیرابم کن

با آمدنت فقط عمو! آمدنت

دو دست سبز او در آب می‌خورد

مگر او بی‌برادر آب می‌خورد؟

به لبخند گل شش‌ماهه سوگند

عطش، از آتشِ «در» آب می‌خورد

اگر لب‌تشنه اما بی‌بدیل است

زلال عشق را تنها دلیل است

شفاعت را به دستش می‌سپارند

که او از جانب زهرا وکیل است

من آب روانم ای علمدار

من مایۀ جانم ای علمدار

شرمنده ز روی ماه اصغر

در هر دو جهانم ای علمدار

باور نمی‌کنم که شکسته کمر شدی

من مانده‌ام، تو با چه کسی همسفر شدی

پرپر نزن که بند دلم پاره می‌شود

پرپر نزن اگر چه که بی‌بال و پر شدی

خشکیده بود آن لب دریایی شما

بی‌تاب بود سینۀ شیدایی شما

چشمان آسمان بلند خدایتان

مبهوت مانده بر قد رعنایی شما

هیچکس فکر نمی‌کرد بیفتی از پا

هیچکس فکر نمی‌کرد نیایی سقّا

آب با دیدن خشکی لبت حسرت خورد

رود گم کرد ز تصویر تو راه دریا