ای علقمه از خروش آن مست بگو

از تشنگی و ساقی بی‌دست بگو

دیدی که چنان شکست و آهی نکشید

زیباتر از این رشادتی هست، بگو!

امشب ای دل بی‌قرار گریه‌ای

دامن یاسی، بهار گریه‌ای

هر نفس ساز شکفتن می‌کنی

در من آغاز شکفتن می‌کنی

باز بویی عجیب می‌آید

بوی دردی غریب می‌آید

یاس پر کرده است علقمه را

پس چرا بوی سیب می‌آید؟

توان گریه ندارد تو را صدا بزند

چقدر کودک شش ماهه دست و پا بزند

کمان کشیده ببین کفر و خوب می‌داند

که تیر آخر این ظلم را کجا بزند

دوباره سجده کرد آن خاک صحرایی که می‌گویند

به پای قامت تنها اهورایی که می‌گویند

و شست آن واژه‌های تشنه را تنهایی باران

به یاد غربت سقّای تنهایی که می‌گویند

جلوه می‌کرد در دلش که بنوش، کف دستی ولی نخورد از آب

آب را ریخت، آبرو داشت، باخت جان را به عشق و بُرد از آب

مرد لب تشنه دل به دریا زد، آب از دیدن عطش جا زد

بغض در بغض آرزوی لبش، چه گلوها که می‌فشرد از آب

دل من فدای دو دست اباالفضل

به قربان چشمان مست اباالفضل

ربود از همه ساقیان گوی سبقت

به چوگان دل، ناز شست اباالفضل

زود بر انگشتر صحرا نگین انداختند

چون عقیق سرخ خود را بر زمین انداختند

مثل بارانی که مشتاق است خاک تشنه را

از فراز ناقه‌ها خود را چنین انداختند

ای کاش فرات هم بیابان می‌شد

تا تربت پاک تو فراوان می‌شد

دیدند و دریدند ... خدا! کاش که مشک

اندازۀ یک قطرۀ باران می‌شد

از پیکر گل، گلاب جاری شده بود

در علقمه آفتاب جاری شده بود

افتاده به روی خاک دستی با مشک

خون از شریان آب جاری شده بود