آبی نبود اگر که تو دریا نمی‌شدی

مشکی نبود اگر که تو سقّا نمی‌شدی

حالا که مثل نور شدی و قمر شدی

ای کاش هیچ وقت تو پیدا نمی‌شدی

بر فراز چشم‌های خود دو چاقو داشته

مردم کج‌فهم می‌گویند ابرو داشته

گفته‌اند عباس تو گونه‌ای شیر نر است

شیر … آن شیری که چشمانش دو آهو داشته

از دست تو هر چه بوسه بستاند آب

مُشتاق لب تو باز می‌ماند آب

ای تشنۀ سیرابی گل‌های حرم!

منظور تو را نگفته می‌داند آب

تا به مستی ابروان شیر بالا می‌رود

هی صدای غرش تکبیر بالا می‌رود

آمده عباس، می‌افتد به پایش زودتر

دست هر جنبنده‌ای که دیر بالا می‌رود

غصه تنها رفته با اندوه و غم برگشته است

تا که از عباس دستان قلم برگشته است

دم به نام نامی عباس پایین رفته و

در حقیقت بازدم نه، باز، دَم برگشته است

به دندانت کشم از خوش خیالی

ببین مشک من این آشفته حالی

اگر چه دست‌هایم از تن افتاد

نمی‌خواهم بیایم دست خالی

هلا سنگ صبورم مشک، ای مشک

مریز اشک غرورم مشک، ای مشک

که از لب‌های خشک آل یاسین

همه شرم حضورم مشک، ای مشک

تو و مشک و دو چشم تر اباالفضل

و نخلستانی از خنجر اباالفضل

فرات از شرم، چکه‌چکه شد آب

پس از دستان آب آور، اباالفضل

آه ای زلال علقمه‌، ای یادگار سرخ!

از آخرین حماسۀ توفان سوار سرخ

لب تشنه بر نگاه کف آلودت ایستاد

جانم فدای آب دو لب زخمدار سرخ

عموی لاله‌ها بی‌تاب برگرد

فدای قامتت سیراب برگرد

جلوتر شب‌پرستان در کمینند

نمی‌خواهیم بی‌تو آب، برگرد