آن روز که آمدند و دیدند مرا

با قیمت عشقشان خریدند مرا

دیدند که در وجود من عباس است

از بهر حسین آفریدند مرا

او که دل کشتۀ چشمان سیاهش باشد

می‌رود کوفه ... خدا پشت و پناهش باشد

شب غربت شد و اشکم شده جاری از نو

سوزش قلب من از آتش آهش باشد

دستی که ز موج علقمه کام گرفت

افتاد جدا و دست حق نام گرفت

چشمی که ز عکس موج، دریازده بود

با تیر به خون تپید و آرام گرفت

اوج عطش از لعل  تو خوانده‌ است فرات

ندز لب تو، اشک فشانده‌ است فرات

زان روز که تصویر لب خشک تو دید

غرق عطشت هنوز مانده‌ است فرات

در حُلّۀ خون، دیدۀ سقّای حسین،

شد زائر گردی ز کف پای حسین

دست قلمش به جوهر خون بنوشت

بشکسته خطی، به وصف بالای حسین

تا از رگ مشک، باز شد جویی چند

لرزید دل اهل حرم بَند به بَند

همراه طنین ریزش آب به خاک

در خیمه، نوای «العطش» بود بلند

برخواند برادر و دل از غیر گسست

بی‌دست و سر و چشم، به راهش بنشست

پیچید چو بانگ «وا اخا»یش به حرم

با مویۀ «العطش»، دل خیمه شکست

نومید، چو بسته شد تورا دیدۀ ناز

شد چشم امید خلق بر فیض تو باز

افتاد دو دست از تو و، گردید بلند

بر دامن تو هزارها دست نیاز

تا با لب تشنه، ساقی آب حیات

بنهاد قدم به دیدۀ موج فرات،

هِی زد که: «ز لعل خشک من چشم بپوش»

کز نام تو هم لب نکنم تر ... هیهات!

در چنگ تو شد اسیر، حریّت آب

در مشک تو شد خلاصه، حیثیّت آب

بر دوش تو، قصد قربت خیمه نمود

وه وه ... که چه خوش زلال شد نیّت آب!