دعوی شور‌افکنی دارد قلم

                        قصّه‌ی ناگفتنی دارد قلم

یادم آمد باز، شور کربلا

                        قصّه‌ی یوم نشور کربلا

بلبل نطقم شده دستان‌سرا

                        می‌کند در گلشن معنی نوا

برده بویی از سراندازان عشق

                        خاصه از سرخیل جان‌بازان عشق

باز هم امشب دلم با صد امید

                        می‌رود سوی اباالفضل رشید

آن که آمد در وفاداری فرید

                        آن که مانندش دگر گردون ندید

بهر عزم رزم قوم دین‌تباه

                        حضرت عبّاس آمد نزد شاه

گفت کای صورت‌نگار نُه فلک!

                        وی طفیل مقدمت، روح مَلَک!

دیگر نداشت، ساقی لب‌تشنه‌مست، دست

یعنی که شسته بود، وفا را ز دست، دست

آن مشک تیر خورده به دندان، چنان گرفت

انگار نیست زخمی و انگار هست، دست

روی اسب سرکش امواج زین انداخته

آنکه روی آب را هم بر زمین انداخته

رود انگشتی‌ست جاری که اباالفضل جوان

پا به دریا برده و بر او نگین انداخته

ناگاه، باغ سبز پیمبر، سوخت

آیینۀ شجاعت حیدر، سوخت

آتش گرفته فاطمه را، گلزار

سرو بلند قامت اکبر، سوخت

آب؟ ... نه... اتهام تلخی بود که به دستان تو نمی‌آمد

 تو که دریای بیکران بودی، تشنگان غریب صحرا را

آه! بعد از چقدرها تاریخ، من هنوز از خودم پشیمانم

که چرا سد رفتنت نشدم؟... که چرا چشم‌های سقا را

مرد با رفتنش انگار، جهان را می‌برد

مرد می‌رفت، و با خود هیجان را می‌برد

جاده‌ها از سفری، تلخ خبر می‌دادند

سفری تلخ، دو چشم نگران را می‌برد

کنار علقمه غوغاست مادر

سرم بر دامن زهراست مادر

ببین تصویر وصل یاس و عباس

عجب این منظره زیباست مادر