ای فلک یک مه و سپهر سه اختر
شیر خدا را خجسته همدم و همسر
فاطمه دوم بهشت ولایت
یار علی، نایب بتول مطهّر
اینجا سر یک جرعه عجب غوغایی است
آنکس که به داد تشنگان آید کیست؟
طفلان حرم که بی‌گمان می‌دانند
عباس علی، دلش کم از دریا نیست
مّواج ترین خاطرۀ دریا شد
مَشک و علمش قبلۀ ماهی‌ها شد
می‌برد به دندان همۀ دنیا را
تاریخ، میان دست‌هایش جا شد
خَم کرده غمت پشت صنوبرها را
آورده به لب، جان کبوترها را
از دست‌بریده‌ات غزل می‌ریزد
حالا چه کنم جنون دفترها را؟
چو شاخى را همى بُرّى به دو نیم
دل شاخ دگر مىلرزد از بیم
عجب نبْوَد گر از مرگ برادر
برادر را شود سینه پُر‌آذر
«پُر بُوَد اجسام هر لشکر ز شاه
زآن زنندى تیغ بر اعداى جاه»
«شه یکى جان است و لشکر پُر از او
شاه چون آب است و آن اجسـام، جو»
چرا ای غرق خون! از خاک صحرا برنمی‌خیزی؟
حسین آمد به بالینت، تو از جا برنمی‌خیزی؟
نماز ظهر را با هم ادا کردیم در مقتل
بُوَد وقت نماز عصر، آیا برنمی‌خیزی؟
وعده‌ای داده‌ای و راهی دریا شده‌ای
خوش به حال لب اصغر! که تو سقّا شده‌ای
آب از هیبت عبّاسی تو می‌لرزد
بی‌عصا آمده‌ای، حضرت موسی شده‌ای
سقّای تشنه‌‌ای، همه عالم فدای تو!
بگْذار سیل اشک فشانم به پای تو
باران گریه‌های صمیمانه‌ی من است
تاوان تشنه ماندن اهل سرای تو
دیدهام در کربلای دست تو
عالمی را مبتلای دست تو
کربلا این قدر شیدایی نداشت
بی‌تو و بی‌ماجرای دست تو
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
