آن نخل به خون طپیده را، می‌بوسید

آن مشک ز هم دریده را می‌بوسید

خورشید، کنار علقمه خم شده بود

دستانِ ز تن بریده را می‌بوسید!

گردون چرا روی تو را قمر گفت؟

باید تو را از ماه، خوبتر گفت

اُمّ‌البنین بالید از این که: زهرا

در روز عاشورا تو را پسر گفت

جمال حق ز سر تا پاست عبّاس

به‌ یکتایی قسم، یکتاست عبّاس

اگر چه زاده‌ی اُمّ‌البنین است

ولیکن مادرش زهراست، عبّاس

تمام کودکانت خسته بودند

و روی خاک‌ها بنشسته بودند

چه خالی بود جای دست عباس

سرش را روی نیزه بسته بودند

دل داده‌ام به نغمه‌ی ادرک اخای تو

با من چه کرد شور برادر بیای تو

ای مسجد وفا بدنت، روی خاک‌ها

گلدسته است یا که دو تا دست‌های تو

آینه آینه آب است که افتاد، شکست

موج در حال شتاب است که افتاد، شکست

این صدا چیست که از خیمه به صحرا پیچید

دل یک خانه خراب است که افتاد، شکست

آسمان او از بغل کرد و سپس در بر گریست

بوسه‌ای زد بر گلویش بعد پیغمبر گریست

دف گرفتند آسمانی‌ها ملائک کف زدند

ابرها ساقی شدند و آسمان ساغر گریست

پیش فرات این همه دریا چه می‌کند؟

این مشک روی شانه‌ی سقّا چه می‌کند؟

تنها به خاطر گل روی سکینه است

دریایی التماس به دریاچه می‌کند

به نام آب، به نام فرات نام شما

من آفریده شدم تا کنم سلام شما

نوشته‌اند به روی جبین ما دو نفر

شما غلام حسین و منم غلام شما

به نام آب، به نام فرات نام شما

من آفریده شدم تا کنم سلام شما

نوشته‌اند به روی جبین ما دو نفر

شما غلام حسین و منم غلام شما