سلام بر تو و اصحاب باوفات! حسین!

که ریختند سر و جان به خاک پات، حسین!

مجاهدان شهیدی که با فداکاریعلم

زدند به صحرای کربلات، حسین!

اى حسین! اى که روان است به فرمان تو آب!

 می‌خورد عشق ز سرچشمه‌ی عرفان تو آب

این که سرسبز بُوَد تا ابدیّت اسلام

 این چمن می‌خورد از خون شهیدان تو آب

شاه معنى چون براندازد نقاب

خانۀ صورت شود از بُن، خراب

چیست صورت؟ عشق جان و عشق تن

چیست معنى؟ عشق جانان باختن

گفتار دل‌کش شه و رفتار دل‌فریب

از کوفه کَند، پاى دل مسلم و حبیب

عاشق چو گرم شوق شود، راه عشق را

پوید به پاى جان و نیندیشد از رقیب

ای فرات! ای از تو در حسرت، زلالِ سلسبیل!

سلسبیلت، جانِ دل بنْمود اندر ره، سبیل

گر چه در ظلمت نداری راه؛ امّا هم‌چو خضر

از روان‌بخشی، زلالت آب حَیْوان را، دلیل

هماره تا که خدا را بود ز خلق سپاس 

درود بر خلف پاک مرتضی عبّاس

فروغ چشم و چراغ دل چهار امام

امید یوسف زهرا، حسین خیر النّاس

روایت است که ام الائمّه النجبا

از این جهان فنا رفت سوی دار بقا

چو شام گشت سیه، روز در بر حیدر

که چون بزرگ کند کودکان بی‌مادر

شنیدم خون ثارالله چون ریخت

شفق هر صبح و شام از دیده خون ریخت

حدیث کربلا شد عافیت سوز

فلک ماتم نشین شد هر شب و روز

ای به بنین تو درود همه

فاطمه یا فاطمه یا فاطمه

باغ گل یاس سلام علیک

مادر عباس سلام علیک

ای علی را محرم اسرار یا امّ‌البنین

وی عزیز عترت اطهار یا امّ‌البنین

مرتضی را روز و شب همراز گشتی از شرف

ای وجودت چون دُر شهوار یا امّ‌البنین