رسید و دست‌هایش نقطه‌چین بود

علم بر دست و دستش بر زمین بود

چه ناآرام می‌بارید باران

دل هر قطره یک ام‌البنین بود

رسید و بار غم بر شانه‌اش بود

غم اهل حرم بر شانه‌اش بود

دو دست از شانۀ باران جدا شد

ولی دست علم بر شانه‌اش بود

رسید و دست‌هایش نقطه‌چین بود ................ع ................م ................و

دو بیتی بود، از باران خبر داشت

نگاهش شوق باران بیشتر داشت

دو دست ماه را از روی شن‌ها

رسید و

خم شد و آرام برداشت

تو را باران، تو را دریا سروده است

خدا در مصرعی زیبا سروده است

کنار دست‌های تو تمام

دوبیتی‌های دنیا ناسروده است

تمام ماجرای توست باران

مرید چشم‌های توست باران

همیشه دست در دست تو دارد

همیشه پا به پای توست باران

مرا دستی به پیکر باشد و تو... دلی سبز و تناور باشد و تو...

نوشتم: "تشنگی"، شرط ادب نیست گلوی دفترم تر باشد و تو...

تو را این تشنگی از پا نینداخت تو را آزرده کرد؛ اما نینداخت

کسی مثل دو دستت در دوبیتی ردیف عاشقی را جا نینداخت

عطش را با نگاه آورده بودند دلی سرشار آه آورده بودند

تمام کودکان تشنه آن روز به دست تو پناه آورده بودند

میان آتش و تشویش در باد ستون خیمۀ زینب می‌افتاد

تو دست از دست می‌دادی، برادر تماشای تو را از دست می‌داد