چون بسته شد به سلسله، بیمار کربلا

برخاست ناله از در و دیوار کربلا

در حیرتم که گلشن دین، چون خزان نشد

زآن دم که چیده شد گل بی‌خار کربلا

خیال کن سر نی آفتاب هم باشد

نگاه زینب تو بی‌نقاب هم باشد

خیال کن که رقیه چه می‌کشد بی‌تو

سؤال‌هاش اگر بی‌جواب هم باشد

از سر نیزه دعایی کن سوای این و آن

چون امیدی نیست دیگر به دعای این و آن

جاده‌ای هستم که پایانم تویی امّا بدان

مانده روی بغض‌هایم ردّپای این و آن

مبهوتم از نظاره ظرف طلای تو

اینجا چرا کشیده شده ماجرای تو

تا این که جای بهتر از اینجا مکان کنی

دامن گرفته‌اند یتیمان، برای تو

وقت اذان مأذنه‌ها می‌شود کرید

وقت نماز فکر خدایانِ دیگرید

نزدیک شصت سال پر از کینه می‌شود

در انتقام غزوه‌ی بدر پیمبرید

آورده‌ام در شهرتان خاکسترم را

آیات باقیمانده‌ی بال و پرم را

آورده‌ام کوچه‌های نامسلمان

مؤمن‌ترین فریادهای حنجرم را

آفتابید و من غبارمتان

مثل گردی که بیقرارمتان

اتفاقی اسیرتان نشدم

روزگاری است که دچارمتان

خاک این دشت سربلند شده

روی پایش اگر بلند شده

کاروانی ز دور می‌آید

آه از هر جگر بلند شده

چون اسیران بلا از کربلا بستند بار

ناگهان افتادشان بر کشتگان دین، گذار

جسم پاک شاه را زینب، چو جان در بر کشید

پس زبان بگْشاد در شرح غم و بگْریست زار

چون که گردیدند با احوال زار

آل عصمت، عازم شهر و دیار

وقت شد تا عترت شاه حجاز

از اسیری در وطن گردند باز