بیرون دویدم من ز خیمه، گریه کردم

رأس تو را دیدم به نیزه، گریه کردم

من در پی هر کودک تنها دویدم

بعد از تو یک روز خوش از دنیا ندیدم

پاییز بودن، برگ‌های زرد می‌خواهد

باران سرودن، اشک‌های سرد می‌خواهد

از درد گفتن، یک دل پر درد می‌خواهد

از زینب کبری نوشتن، مرد می‌خواهد

ابر خون می‌بارید

عطر گل می‌پیچید

بین یک دشت پر از یاس سفید

کاروان عاقبت از راه رسید

همه از ناقه زمین افتادند

گل صد برگِ زیر خاک! ببین

خواهرت از سفر رسیده حسین

آمدم ای غریب مادر من

با قد و قامتی خمیده حسین

اول شعر تبرک شده با بسم الله

ابتدای همۀ مرثیه‌ها: بسم الله

هرکه دارد به سرش شور و نوا بسم الله

هرکه دارد هوس کرببلا، بسم الله

عشق را بر روی رمل و ماسه‌ها دیدم حسین

غرق در خون، روی خاک کربلا دیدم حسین

پیکر پاک تو را پامال سم اسب‌ها

رأس تو بر روی نی از تن جدا دیدم حسین

بلندشو که بگویم فراق یعنی چه!

شرار شعله به گل‌های باغ یعنی چه!

بلندشو که بگویند با تو چشمانم

خرابه و شب بی چلچراغ یعنی چه!

بالم شکسته، از پرم چیزی نگویم

از کوچ پر دردسرم چیزی نگویم

طوفان سختی باغمان را زیر و رو کرد

از لاله‌های پرپرم چیزی نگویم

از داغ حسین به جانم آه افتاده

کارم به در خانۀ ماه افتاده

حتما که نشانۀ ظهور مهدی است

این خیل عظیمی که به راه افتاده

ای سربلندی پیمبرها سر تو

تابیده مثل ماه بر دنیا، سر تو

رفتم تمام شهرها را با سر تو

دیدی رسیدم آخرش بالا سر تو