از مکه خبر آمده داغ است خبرها باید برسانند پدرها به پسرها

از مکه خبر آمده از رکن یمانی نزدیک اذان ناله بلند است سحرها  

گریه مکن، اِنَّ...اصطفایی را که می‌بوسی پیغمبر وقت جدایی را که می‌بوسی

آه تو را آخر در آوردند، ابراهیم!  در خیمه اسماعیل‌هایی را که می‌بوسی

باور کن آهوی نجیبت بر نمی‌گردد بی فایده است این ردپایی را که می‌بوسی

نمی‌دانم تو را در ابر دیدم یا کجا دیدم به هر جایی که رو کردم فقط روی تو را دیدم

تو را در مثنوی، در نی، تو را در‌ های و هو، در هی تو را در بند بند ناله‌های بی‌صدا دیدم

تو مانند ترنم، مثل گل، عین غزل بودی تو را شکل توسل، مثل ندبه، چون دعا دیدم

من هستم و تو، علی دگر تنها نیست

زهرای غریب و خون جگر تنها نیست

من هستم و تو، به شام باید برویم

زینب دیگر در این سفر تنها نیست

پرستو،عشق پیشه، تیز پرواز قلندرکیش، سرمست سرانداز

فتاده مست در جولانگه عشق تنش بی سر سماعی کرده آغاز  

غزل غزل بنویسم حدیث رویایی

برای اوج ادب منتهای شیدایی

برای وصف شماپای شعر می‌لنگد

تو انتخاب خدایی برای سقایی

ماندم که چه حکمتی است در سر نیزه

قرآن و علی، حسین و سر، سر نیزه

صفین شده دوباره ، حالا رفته

                                    قرآن سر ِ حسین بر سر نیزه

شور به پا می‌کند خون تو در هر مقام می‌شکنم بی‌صدا در خود هر صبح و شام

باده به دست تو کیست؟ طفل جوان جنون پیرغلام تو کیست؟ عشق علیه السلام  

شروع فصل سرودن، شروع ماتم هاست و درنگاه ِ تمام ِ فرشته‌ها غوغاست چقدر تشنه پریدن به کامشان شیرین چقدر وسعت دل‌های پاکشان دریاست

روزی هزار بار که شکر خدا کنیم شاید که حق آمدنش را ادا کنیم

شب‌های ماتم آمده باید که خویش را آماده تا برای دو ماه عزا کنیم