چون حسین بن علی اندر نبرد

مانْد هم‌چون ذات حق، یکتا و فرد

دید عبداللَّه، جگرگوشه‌یْ حسن

که گرفته گِرد یزدان، اهرمن

دید شاه دین چو عبدالله را

بگْذرانید از فلک پس آه را

هم‌چو جان آن طفل را در بر کشید

ز آه دل، آتش به خشک و تر کشید

آمدم تا جان کنم قربان تو

پیش تو گَردم بلاگردان تو

در حرم دیدم که تنها مانده‌ام

هم‌رهان رفتند و من جا مانده‌ام

وندر آن حالت که شه بُد غرق خون

آمد عبدالله از خرگه برون

وه! چه عبدالله؟ رویش رشک ماه

چون شب اسراش، گیسوی سیاه

سنگ می‌بارد چو باران ز آسمان

تنگ بر «عابس» شده کار جهان

دست بُرد و خود از سر برگرفت

هم‌چو آتش، پای تا سر درگرفت

بشْنوید، ای دوستان خوش‌خصال!

از «حبیب بن مظاهر» شرح حال

فیض دیدار رسول ذوالجلال

شد نصیب او چو ارباب کمال

سال‌خورده نخل بستان صفا

«مسلم بن عوسجه» آن با وفا

دید در بازار، غوغایی به پاست

صحبت از جنگ و حدیث از نینواست

دید «مسلم» را «حبیب» حق‌پرست

با همه بی‌رنگی‌اش، رنگی به دست

گفت با زاریش کای دیرینه‌دوست!

وی که دانم طالب مغزی، نه پوست!

باز یادم آمد از تقریر عشق

بر مرید عشق، پند پیر عشق

گفت با من: در دیار کربلا

بود پیری، خضر دریای صفا

ای صبا! بشْنو ز من، این داستان

آتشی زن بر وجود دوستان

گفت خونین‌قصّه‌ای با جان ریش

مادر ایّام با فرزند خویش