گاهی دلم برای پدر تنگ می‌شود

دلگیر از این زمانه‌ی نیرنگ می‌شود

اینجا کسی یتیم‌نوازی نمی‌کند

اینجا نصیب صورتمان چنگ می‌شود

غیرت خاکسترش رنگ دگر داشت

شعله‌ی بال و پرش میل سفر داشت

آنکه در این یازده سال یتیمی

تا که عمو بود انگار پدر داشت

شمع‌ها از پای تا سر سوخته

مانده یک پروانه‌ی پَرسوخته

نام آن پروانه، عبدالله بود

اختری تابنده‌تر از ماه بود

بندگی کن، بندگی در راه عشق

تا شوی آگه ز عبدالله عشق

«انّی عبدالله، آتانی الکتاب»

رو فروخوان زآن کتاب مستطاب

خرد‌سالی در حریم شاه بود

نام او شه‌زاده عبدالله بود

عاقبت خود را ز زینب وارهانْد

خویشتن را در حضور شه رسانْد

آن که او را نام، عبدالله بود

با عمو در کربلا هم‌راه بود

از گل رخسار، داغ لاله بود

لاله‌اش را از عطش، تب‌خاله بود

مقتل شهزاده عبدالله را

بشْنو و برکش به گردون، آه را

کودکی خورشیدوَش، طفلی صبیح

در ره سلطان دین، آخر‌ذبیح

ظهر عاشورا که پور بوتراب

تشنه‌لب افتاد بر روی تراب

در حرم بودش برادرزاده‌ای

لاله‌رویی، عاشقی، آزاده‌ای

چار فرزند امام مجتبی

بود هم‌راه شهید کربلا

طفلی از آن چار، عبدالله بود

طعنه‌زن رخسار او بر ماه بود

سینه‌ام تنگ آمده بار دگر

باز دارم ناله از سوز جگر

عزم کوی کربلا کرده دلم

یاد طفل مجتبی کرده دلم