نوشتم اول خط بسمه‌ تعالی سر

بلندمرتبه پیکر، بلندبالا سر

فقط به تربت اعلات سجده خواهم کرد

که بندۀ‌ تو نخواهد گذاشت هرجا سر

قسم به معنی «لا یمکن الفرار از عشق»

که پر شده است جهان از حسین سرتاسر

خاک حرم رسید، دوا نیز داده شد

آب حرم رسید، شفا نیز داده شد

ما طور خواستیم، مقیم حرم شدیم

ما جلوه خواستیم، خدا نیز داده شد

خواستم تا شبی قلم بزنم

خط سرخی به روی غم بزنم

خواستم تا به یاری خورشید

در سیاهی شب قدم بزنم

تا که مخلوط عشق و عقلم را

باز از نو دوباره هم بزنم

بگذار زیر پای تو نقاشی‌ام کنند

در دومین هجای تو نقاشی‌ام کنند

مثل کبوتران شب جمعهٔ حرم

بگذار در هوای تو نقاشی‌ام کنند

دوباره آمده‌ام تا به من بها بدهی

مرا مریض کنی و مرا شفا بدهی

گره به کار من افتاده، ای کلید بهشت

خدا کند که به من فرصت دعا بدهی

من از زیارت قبلی خراب‌تر شده‌ام

خدا کند به منِ بی پناه جا بدهی

ما را برای گدایش شدن آفریدند

قُمریِ آب و هوایش شدن آفریدند

او را برای طواف و برای عروج و

ما را برایِ برایش شدن آفریدند

گوشه‌ای از حرای حجرۀ خویش

نیمه شب‏‌ها، خدا خدا می‌‏کرد

طبق رسمی که ارث مادر بود

مردم شهر را دعا می‌کرد

دل، گرفته یاد ایوان بقیع

دیده‌ای داریم گریان بقیع

حیف بر خاکش بتابد آفتاب

سایۀ عرش است بر جان بقیع

آفـریدند مــرا تـا کـه گـدایت باشـم

کشتۀ پیچش آن زلف رهایت باشم

آفریدند مرا تا که سر سفرۀ اشک

دائماً منتظـر لطف و عطــایت باشم

خود را فدای حضرت ارباب می‌کنم

این دیده را به عشق تو بی خواب می‌کنم

اسم مرا گذار فدایی زینبت

چربی دیده را ز غمش آب می‌کنم