عرفه آمده، از یار خبر نیست چرا؟

چقدر ناله زنم آه، کجایی آقا؟

رمضان که نشد و این عرفه هم نشد و

پس قرار من و تو کی و کجا؟ ‌ای جانا

دلواپس منی و حواس من به تو نیست

فریادرس منی و حواس من به تو نیست

دست منو فشردی، سنگ جفام و خوردی

نذاشتی ول بگردم، منو توو راه آوردی

من را همیشه خواندی و نشناختم تو را

از غصه‌ها رهاندی و نشناختم تو را

این بندۀ اسیر معاصی و نفس را

از درگهت نراندی و نشناختم تو را

آخر بگو چه چاره کنم با غم فراق؟

آهی ز حسرت است فقط همدم فراق

با گریه کردن این دلم آرام می‌‌شود

یعنی که اشک بود فقط مرهم فراق

بر وادی وصال بر این دل نوا دهید

با اشک دیده سینۀ ما را جلا دهید

یک‌بار هم ز لطف قدم‌رنجه‌ای کنید

بر نوکران بی‌سر و پا هم بها دهید

هوای کهنۀ این شهر تازه دم کرده

گناهکاریمان «تنزل النقم» کرده

«ظلمت نفسی» ما را شنید دلبر و گفت:

امان ز نفس کسی که به خود ستم کرده

دست ما گیر که در ورطۀ غم می‌افتیم

یاد ما باش که ما یاد تو کم می‌افتیم

باید اینجا بنشینیم که ما را بخرند

گریه کن، گریه وگرنه ز قلم می‌افتیم

حال ما بی تو شبیه است به باران ‌بودن

می‌خورد از جهتی هم به بیابان ‌بودن

مثل باران ز غم یار فقط باریدن

چون بیابان نفس افتاده و بی‌جان ‌بودن

به دریا رود آب جویی که داریم

به می ‌‌می‌رسد این سبویی که داریم

میسّر نگردد به بال «وبالی»

هوای پریدن به کویی که داریم

آه دلم به آینه زنگار می‌‌زند

پیراهن وصال، تنش زار می‌‌زند

عمرم، جوانی‌ام، همه خرج گناه شد

این گریه‌ها زیان مرا جار می‌‌زند