کاش می‌شد که کمی زود زبان باز کنی

چه قدر کاش از این سینه شنیدم پسرم

نذر کردم که علمدار پدر باشی تو

علم و مشک برای تو خریدم پسرم

«ای ماورای حد تصور، کمال تو» بالاتر از پریدن جبریل، بال تو...

غیر از حسینِ فاطمه چیزی ندیده‌ایم   در انعکاس‌ آینه‌های زلال تو

نزدیک سایه‌های عبورت نمی‌شویم   نامحرمان عشق کجا و خیال تو؟

خوشا به حالِ دل بی شکیب بعضی‌ها

هزار غبطه به حال عجیب بعضی‌ها

نمی‌رود ز سرِ این پرندۀ قفسی

خیال بال و پر دل‌فریب بعضی‌ها

این چه شوری است که در ماتم آن دُرّ و گُهر

می‌دهم چاک گریبان و کنم خاک به سر

در عزایش همه از پیر و جوان، انس و ملک

غرق در ماتم و دل‌ها همه شد خون جگر

همۀ رحمت حق را به گدا بخشیدند

به گدایان شما دست دعا بخشیدند

نفسم تنگ شد از جرم و خطا و نیرنگ

تا که رفتم به حریم تو هوا بخشیدند

گمان نمی‌کنم این روح پیکرم باشد

تنی که مُثله شده در برابرم باشد

گمان نمی‌کنم این تکه‌های پخش شده

همان عموی رشید پیمبرم باشد

شهر ری با ناله ی عُشّاق مولا آشناست

جای جایش مرکز دارالشّفای اولیاست

در حریم قدسی عبدالکریمم۱، این دلم

زائر ذرّیۀ پاک امام مجتبی ست

مى‌گرددم دو دیده پریشان و جان، غریب

در منظرى که نیست به هفت آسمان، غریب

یا رب، بقیع، قطعه‌اى از آسمان توست

پیچیده در غبار زمین و زمان، غریب

آن گوهرى که بود مَلک خادم درش

خفته ست در کنار حَرَم، بى نشان، غریب

نام ما را ننویسید، بخوانید فقط

سر این سفره گدا را بنشانید فقط

آمدم در بزنم، در نزنم می‌میرم

من اگر در زدم این بار نرانید فقط

رسیده قافله و چشم‌های تر دارد

برای ام بنین کاروان... خبر دارد

خدا کند که مراعات سن او بشود

که نقل حادثه بر قلب او ضرر دارد