از بقچۀ قدیمی ترمه برای تو رفتم که طاق شال عزا را بیاورم حال دل شکستۀ من خوب می‌شود از زیر تیغه‌های علامت که بگذرم

ما نوکران دائم این آستانه‌ایم

با نوکری به درگهتان جاودانه‌ایم

ما با دعای مادرتان هیئتی شدیم

ممنون لطف و مرحمت مادرانه‌ایم

در هر دو جهان، حسین جانانه‌ی ماست

 آن کاو نه حسینی است، بیگانه‌ی ماست

گر هر شبه داریم عزایش چه عجب؟

 چون بزم عزاى او شفاخانه‌ی ماست

جانا! ببوس کوی امام غریب را

وآن گه برای خطبه ندا کن خطیب را

تا خوانَد او به جمع غلامان این امام

غم‌نامه‌ی شهادت حرّ و حبیب را

تو را از جوهر غم آفریدند

مرا از ابر نم نم آفریدند

برای گریه در سوگ حسین است

اگر ماه محرّم آفریدند

یک شهر دعا کرد و بلا کم نشد امسال

خون شد جگر خلق و محرم نشد امسال

 ای ماه چه دیر آمدی از راه و عجیب است

دلواپس توعالم و آدم نشد امسال

رسم است هر که داغ جوان دید، دوستان

رأفت برند حالت آن داغ دیده را

یک دوست زیر بازوی او گیرد از وفا

وان یک ز چهره پاک کند اشک دیده را