مقتل شهزاده عبدالله را

بشْنو و برکش به گردون، آه را

کودکی خورشیدوَش، طفلی صبیح

در ره سلطان دین، آخر‌ذبیح

نام نیکوشان «محمّد» بود و «عون»

مثلشان دیگر ندیده چشم کون

جدّ ایشان، جعفر طیّار بود

مام، دخت حیدر کرّار بود

روزی چنان به یاد، زمین و زمان نداشت

جوری ستاره کرد که خود در گمان نداشت

دانی دراز بود چرا روز قتل شاه؟

زیرا که قوّت حرکت، آسمان نداشت

ای دیده! خون ببار که ماه محرّم است

نزد خدای، دیدۀ گریان مکرّم است

فرمود شاه دین که منم کشتۀ سرشک

بر زخم‌های شاه، سرشک تو، مرهم است

مرکب، خدای را به سوی کوفه، زین مکن

خلق مدینه را ز فراقت، حزین مکن

بر عهد کوفیان نتوان داشت اعتماد

دوری ز بارگاه رسول امین مکن

ای کربلا! کنم فلکت نام یا چمن؟

بگْشای گوش و خوش بشِنو گفت‌وگوی من!

 چون جای‌گاه ماهی، از آن خوانمت فلک

چون خواب‌گاه سروی، از آن دانمت چمن

از خیمه، شاه‌زاده چو آهنگ راه کرد

شاه از قفای او به تحیّر، نگاه کرد

اندر میان خویش و گروه مخالفان

سلطان دین، خدای جهان را گواه کرد

گفتا بدین گروه، فرستادم این غلام

کش هر که دید، یاد رسولِ اله کرد