بگو به ثانیه‌ها لحظه‌ای امان بدهند

دوان دوان نروند و دمی امان بدهند

بگو که طعم تمام دقیقه‌ها خون است

که جرعه جرعه زمان را به خوردمان بدهند

رفیقان! نینوا میخانۀ ماست

رواقِ شورشِ مستانۀ ماست

شفابخش است بوی خاک پاکَش

فدای عاشقانِ سینه چاکش!

خدایا! این چه سودا، این چه حالی است

که دستانم در این هنگامه خالی است

چه دارم غیرِ مُشتی واژه تار

گرفتارم، گرفتارم، گرفتار

دستانم تهی‌ست ...

نی‌ام

بی‌نوا

[اقرار می‌کنم]

فتوحِ روح و رستاخیز جان شد

بیا ای دوست! فصلِ ارغوان شد

سفر کن، نوبتِ ذبح عظیم است

بنوشان جرعه‌ها، ساقی کریم است

ای بهار نینوا در فصل جوش

ای گل خون پیشۀ آتش‌فروش

گوییا خون بشارت بر تو ریخت

اشک زینب در اسارت بر تو ریخت

خورشید را به سجده می‌اندازد، برق نگاه روشن دیدارت

دریا به خواب رفته و می‌بیند، چشمان پرستارۀ بیدارت

امشب چراغ‌ها همه خاموشند، پایان قصه را تو روایت کن

باید که دید دایره سهم کیست، باران عشق خورده به پرگارت

عاشورا غنیمت نیست قیمت است

قیمت آب و آبرو

در پریشانی پرنده و سنگباران سایه‌ها

به نامِ ذبحِ عظیمِ روزی، که رازِ پنهانی­اش تو بودی

سفر مرا می­‌برد به راهی، که آهِ طولانی­اش تو بودی

رسیده پای زمین به ظهری، به نامۀ سرخِ سر به مُهری

که خط به خط در صدات حک شد، که لحنِ نورانی­اش تو بودی

از تن جدا تنهاترین دست

در نینوا شورآفرین دست

هفت آسمان زد بوسه بر خاک

افتاد وقتی بر زمین دست