خوشا جانى که جانانش حسین است

 خوشا دردى که درمانش حسین است

بُوَد فرمان‌رواى کشور دل

 خوشا مُلکى که سلطانش حسین است

در این دیار «لا ملجَاءَ لى سِواه»

این جا که نیست غیر از غم و اشک و آه

یاران روند، من مانم و قتلگاه

واغربتاه! واقلّت ناصراه!

چون شور نینواى تو در عالم اوفتاد

در عرش از مصیبت تو، ماتم اوفتاد

خورشید تیره گشت و در و دشت خون گریست

گویى که آسمان و زمین در هم اوفتاد

ای قبله‌گاه دل، در دولت‌سرای تو!

تاج سر ملوک جهان، خاک پای تو

یاد بهشت کی کند؟ آن ‌کس که با خضوع

یک شب نمود صبح به کرببلای تو

بیا، بشنو نوای نینوا را

بسوز اسطوره‌ها، افسانه‌ها را

حقیقت نیست در آواز آنان

طریقت نیست در پروازِ آنان

به دور از شور و حالِ نینوایی

روایت می‌کند هرکس به نایی

تو امّا غایبی در های و هوشان

حسین نازنین من کجایی؟

ناگاه، باغ سبز پیمبر، سوخت

آیینۀ شجاعت حیدر، سوخت

آتش گرفته فاطمه را، گلزار

سرو بلند قامت اکبر، سوخت

گر جسم تو، سوده گشت در هاون صبر

روح تو ببخشید توان بر تن صبر

پیداست، خلیل نینوای عشقی

ای سینۀ آتشین تو، گلشن صبر

ای محاسنت خونین، داغ کربلا دارم

از هجوم غم‌هایت همچو نی، نوا دارم

گر چه بی‌نوا هستم، دل به نینوا بستم

دلبرا تهیدستم، میل نینوا دارم

کاش می‌شد همره باد صبا

پر کشم تا آستان مجتبی

گوش بسپارم به آه و ناله‌اش

شکوه‌های داغ چندین ساله‌اش