مادرم گلبوته‌های سرخ باغش را طراوت می‌دهد

روی قلبش می‌فشارد دست‌هایم را

بیا به نقطۀ آغاز و انتها برویم

بیا برادر از این شهر بی‌وفا برویم

از این زمانۀ مجنون، امید برگیریم

خموش و ساکت و آرام و بی‌صدا برویم

خورشید در نهایت بی‌تابی، تابیده بود پهنۀ صحرا را

صحرا درون سینۀ سوزانش، جا داده بود جمله خطرها را

زن گیسوان روشن حسرت را، در زمزم نگاه خودش می‌شست

و دست می‌کشید به آرامی، گیسوی پر غبار پسرها را

باید از نیزه پرس و جویی کرد، رازِ خونین و سرخِ سرها را

باید از این نهالِ پولادین، چید نارنجیِ ثمرها را

بادها شعله پوش می‌آیند، اسب‌ها بی‌سوار ... این یعنی

قاصدی غیرِ دود و آتش نیست، که بگیری از او خبرها را

گفتی برو، نگاه ترم بی‌قرار شد

چشمان من دوباره پر از انتظار شد

گفتی میان آتش و خون از خدا بخوان

گفتی حسین؛ جان و دلم بی‌قرار شد

غروب شد و نگاه ستاره‌های بنفش

میان آتشی از غم دوباره پرپر شد

زن ابرهای دلش را به آسمان بخشید

و قاب کوچک چشمش پر از کبوتر شد

مادر دوباره شانه زد موی جوانان را

بوسید موج زلف‌های عنبرافشان را

آنگاه دنیا ناگهان چشم تماشا شد

از ماوراءالنهر تا مرز خراسان را

از دشت سمت خیمه می‌آید کسی مگر؟

گویا دلش شکسته ز سنگینی خبر

داغی بزرگ بر دل پاکش نشسته است

داغی به وسعت غم آدم، نه! بیشتر!

جانم فدات یار عزیزم، برادرم

همراه خوب کودکی‌ام، نیم دیگرم

افتاده‌ای میانۀ میدان به خون چرا؟

بالت شکسته است چرا پس کبوترم؟

یادت نرفته قول من و تو بجاست ... نه؟

گفتی که بی‌تو از شب دنیا نمی‌پرم

فرصت کم است، دامن من را رها کنید

وقتش رسیده نذر پدر را ادا کنید

وقتش رسیده، نوبت جانبازی شماست

جان را فدای خامس آل عبا کنید

شیران نسل جعفر طیار، یا علی

رخصت اگر نداد مبادا حیا کنید