مادر نشسته سیر تماشایشان کند

هنگام رفتن است، مهیایشان کند

عون است یا محمّد؟ فرقی نمی‌کند

در اشک‌های بدرقه پیدایشان کند

چه سخت بود زنی اشک را بخشکاند

صبوری‌اش جگر کوه را بلرزاند

در التهاب وداعی که بازگشت نداشت

زمین حادثه را دور سر بگرداند

ای مظهر صبر! مادرم من! خوبم

از عشق حسین سخت در آشوبم

اینجا که تمام لحظه‌ها دیوارند

دل را به در شهادتم می‌کوبم

این سهم مادرانۀ عشقی نجیب که

می‌پرورد به دامن خود عطر سیب که

روزی سبک، بچیند و با دست‌های خود

تقدیم سرخ ساحت پاک حبیب که

روز عجیبی است روزی عجیب

کبوتران تشنه از آب دوری می‌کنند

سلام باد به اسطورۀ حیا زینب

یگانه آینۀ عصمت خدا زینب

شکوه صبر علی در قیام عاشورا

قوام قائمۀ عشق کربلا، زینب

او باغبان خستۀ گل‌های چیده است

اندازۀ تمام بشر داغ دیده است

از گریه‌هاش دشت پر از رود می‌شود

یک زن که از حوالی باران رسیده است

برگشته‌اند از سمت میدان

دلاورانی بی‌دست

کدام دست بهار، تو را خزانی کرد؟

کدام شیر شبیه تو زندگانی کرد؟

تو کوه کاه نبودی که کم شوی در باد

تو شیرزن‌تر از آنی که خم شوی در باد

ببین پرندۀ دل را، کنار خورشید است

همان که خندۀ سرخش سرود امیّد است

بیا تمام توان را به تیغ بسپاریم

قدم در این سفر عاشقانه برداریم