زینب آمد دست طفلانش به دست

کز تواَم با آن‌چه‌ام در دست، هست

این دو از بهر فدا آماده‌اند

دو غلام تو، نه خواهر‌زاده‌اند

دید چون زینب به دشت نینوا

مانده بی یاور، حسینش از جفا

کرد بهر یاری‌اش، آن ممتحن

هر دو طفل خویش را در بر، کفن

نام نیکوشان «محمّد» بود و «عون»

مثلشان دیگر ندیده چشم کون

جدّ ایشان، جعفر طیّار بود

مام، دخت حیدر کرّار بود

دید زینب، دختر میر عرب

یکّه و تنهاست، شاه تشنه‌لب

در صدف پرورده دو یکتاگهر

دو گهر از جان پاک، ارزنده‌تر

چون به «ذات‌العرق»، شه کردی نزول

یافت بر حضرت، یکی نامه وصول

نامه از عبداللَّه بن جعفر است

آن که بر زینب، گرامی‌شوهر است

در شهادت، قرعه‌ی دیگر زدند

قرعه با نام بنی‌جعفر زدند

شد «محمّد» پور عبداللَّه بلند

تاخت در میدان جان‌بازی سمند

چون در صف مصاف ز الطاف داوری

شد نوبت قتال به سادات جعفری

زینب دو نوجوان عزیزش به پیش خوانْد

گفتا که بر شماست، مرا حقّ مادری

دو طفل من که بُوَد نورس و جوان، هر دو

به راه شوق تو گردیده جان‌فشان، هر دو

برای کشته شدن از تو اذن می‌خواهند

نثار خاک درت کرده نقد جان، هر دو

زینب گرفت دستِ دو فرزندِ نازنین

می‌سود روی خویش، به پای امام دین

گفت: ای فدای اکبر تو، جان صد چو آن!

گفت: ای فدای اصغر تو، جان صد چو این!

نه به اندازۀ علی‌اکبر

ولی آن قدرها جگر داریم

تو به روی خودت نیاوردی

ما که از قلب تو خبر داریم