آن گرامی‌گوهر دریای عشق بود عطشان در دل صحرای عشق

آخرین دُردی‌کش بزم الست سرخوش از صهبای باقی، مستِ مست

شاه دین را بود در درج خیام گوهری رخشنده، عبدالله نام

مهر خاصی بین این طفل و شه است کنیتش زین ‌رو ابوعبداللَّه است

شه شتابان رفت اندر خیمه‌گاه

 دود آه از خیمه برشد تا به‌ ماه

بانگ زد کای جرگه‌ی ماتم‌زده!

جامه‌ی شادی به نیل غم‌زده!

شاه دین را بود در درج خیام

گوهری رخشنده، عبدالله نام

مهر خاصی بین این طفل و شه است

کنیتش زین ‌رو ابوعبداللَّه است

یک تحفه‌ی ناب ازلى داشت حسین

 قرآن نفیس بغلى داشت حسین

آن شب که به تسبیح خدا بود مدام

 با خوى محمّدى، على داشت حسین

اصغر که عطش خسته و بی‌تابش کرد

 لالایى عشقِ دوست در خوابش کرد

سیراب شد آن کودک بى‌شیر ولى

 از حرمله پرس با چه سیرابش کرد

با مهر حسین و عترت اطهر او

 جوییم توسّل به على اصغر او

چون نخل، بلند و دست ما کوتاه است

 گیریم ثمر ز شاخ کوچک‌تر او

نظر لطف تو ما را به دو دنیا کافى است

 تشنه را جرعه‌ی آب از همه دریا کافى است

اى على‌اصغر مظلوم حسین بن على!

 این تولّا و توسّل به تو ما را کافى است

تا دید فلک، قامت گل‌پوش تو را

 سرچشمه‌ی خون کرد لب نوش تو را

در روز نبرد، چشم در چشم تو بود

 تیرى که درید گوش تا گوش تو را

این جا که به نرخ جان بُوَد قیمت آب

بُرده است عطش از نظرم لذّت آب

تا تازه کنی وضوی عشق از خونم

تیر از گلویم بکش، مکش منّت آب