دید چون حرّ ریاح نام‌دار

منتهی شد کار شه با کارزار

رفت در اندیشه و فکرت فرو

وندر آن فکرت، ربودش لطف هو

لشکری هم‌راه حرّ بن یزید

بهر استقبال شه از ره رسید

دید شه از قوم، احساس عطش

از عطش مشرف همه بر حال غش

از حدیث شاه، حرّ بن یزید

از ندامت دست بر دندان گزید

کای دریغا! رفت فرجامم به باد

کاین همه انجام از آن آغاز زاد

امشب آهنگ رهایی می‌زنم

بال تا بی‌انتهایی می‌زنم

بانگ حرّیّت رساندم بر فلک

سِیر کردم تا گذشتم از مَلَک

بود در کرببلا حرّی دلیر

رادمردی بس شجاع و شیرگیر

روز رزم از بس که او چالاک بود

در دل گُردان ز بیمش، باک بود

یاد دارم عزّتی نو‌یافته

از گنه‌کاری ز حق رو‌تافته

آن‌ که ایزد از سفالش ساخت دُر

شد رها از دام دیو و گشت حر

نور فیض حق چو رخشیدن گرفت

همّت شه، جرم بخشیدن گرفت

حر که بسته بر میان، شمشیر رزم

جذبه‌ای زآن نور آوردش به بزم

خواست حر تا سوی شه تازد به جنگ

کرد در عین شتابیدن، درنگ

گفت: هان! لختی بیندیش و ببین

تا تو را با کیست اینک قصد کین

اگر بر آستان خوانی مرا، خاک درت گردم

وگر از در برانی، خاک پای لشگرت گردم

به دامانت غبار‌آسا نشستم، برنمی‌خیزم

وگر بفْشانی‌ام، خیزم ولی گِرد سرت گردم

سلام باد به حر! بر یقین و ایمانش!

که میزبانِ شهادت، نمود مهمانش

برای آمدنش انتظار داشت، حسین

که دیده بود وِرا در شمار یارانش