وقتی که عالم با وجودت آبرو داشت
باید برای بردن نامت وضو داشت
بیت علی یک عمر با تو رنگ و بو داشت
زهرا دمادم دیدنت را آرزو داشت
خواهر مجتبی چه مظلوم است
غربتش از عزاش معلوم است
روضه‌خوان امام معصوم است
فاتح شام و کوفه کلثوم است
از قرائن این چنین پیداست در را دیده است
ما شنیدیم، او ولیکن چل نفر را دیده است
قبل ضربت خوردن مولا و شاید قبل‌تر
بارها در کوچه‌ها داغ پدر را دیده است
عاشقان در حجاب یکدگرند
پرتو آفتاب یکدگرند
گاه تصویر قاب یکدگرند
همه زیر نقاب یکدگرند
نگاه آسیه‌ها محو درقداست اوست
حیا، ادب شدۀ مکتب نجابت اوست
به شأن و رتبۀ او غبطه می‌خورد مریم
دلیل این سخنم جایگاه عصمت اوست
عاشقان را غم سر نیست که سر ناچیزست داغ این رنگ به سیمای جگر ناچیزست تیر این راه بر آیینه نشستن دارد سینه تا هست و دلی هست سپر ناچیزست
تو آمده‌ای که نینوایی باشی
تا راوی قصۀ جدایی باشی
در دامن فاطمه قرارت دادند
تا سنگ صبور ماجرایی باشی
ای وارث مادری سراپا خوبی
کم نام و نشان‌ترین گل محبوبی
از چشم زمانه هم تو رو می‌گیری
از بس که شبیه فاطمه محجوبی
این‌قدر بگو غریب و مظلوم چرا؟
از مجلس اوست شیعه محروم چرا؟
زهرا! تو مگر که چند دختر داری؟
پنهان شده نام ام کلثوم چرا؟
آن زینب او عزیز مردم شده است
این فاطمه‌اش ملیکۀ قم شده است
افسوس که نام ام کلثوم فقط
مانند مزار مادرش گم شده است
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
