نام تو، یا حسین! بُوَد بر زبان من
مهر تو، داغ قلب من و مُهر جان من
عمری است ریزه‌خوار سر سفرۀ توام
از خوان نعمت تو بُوَد آب و نان من
دل در چه کار آید اگر نیست جای دوست؟
خواهم دلی که شد به جهان آشنای دوست
این سر بُوَد چو بار گرانی به دوش تن
با جان اگر فدا نشود در رضای دوست
این جهان با همۀ نقش و نما می‌گذرد
محنت و شادی این کهنه‌سرا می‌گذرد
چرخ با این عظمت، عاقبتش نیست «بقا»
جلوۀ شمس و قمر سوی «فنا» می‌گذرد
آمد آن روزی که داور جلوه‌ای دیگر کُند
جلوه‌ای کز جلوه‌های دیگرش بهتر کُند
نور افشاند جمال خویش را ظاهر کُند
وز جمال خویشتن، عالم فروزان تر کُند
نگین عشق را خاتَم حسین است
نگارا! وارث آدم حسین است
فرشته نیست، انسانِ تمام است
بدین سان او بر این انسان امام است
تو گفتی: «بت‌پرستی ...» بُت کدام است؟
بیا، بشکن، بسوزان! بُت حرام است
بیا دریاب، اصل ماجرا را!
در آیینه ببین؛ خون خدا را!
روایت می‌کند هر کس به رنگی
بزن بر رنگ‌ها، ای دوست! سنگی
حسین امّا نه این است و نه آن است
که او منظومۀ رنگین کمان است
به دور از شور و حالِ نینوایی
روایت می‌کند هرکس به نایی
تو امّا غایبی در های و هوشان
حسین نازنین من کجایی؟
تو گفتی: «آی مردم! این چه عشقی‌ست؟
نگارتان عرب‌زادست، عجم نیست؟»
من امّا عشق را بی‌مرز دیدم
جز این هر عشق دیدم، هرز دیدم
ای گردش چشمان تو سرچشمۀ هستی
ما محو تو هستیم، تو حیران که هستی؟
خورشید که سرچشمۀ زیبایی و نور است
از میکدۀ چشم تو آموخته مستی
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
