تا سینه از محبت تو در تلاطم است این دام بی نیاز به صیاد و گندم است

قلبت تپید و قلب جهان نیز می‌تپید این شور عشق، تجربۀ بار پنجم است

گفتم حسین و میل پریدن شروع شد

در سینه‌ام دوباره تپیدن شروع شد

واژه به حد وصف تو شرمنده‌ام که نیست

اما تو خواستی و دمیدن شروع شد

گر در شب مولدت مجالم بدهی

وانگاه زبان عرض حالم بدهی

تا صبح شوم دخیل گهوارۀ تو

شاید که چو فطرس پر و بالم بدهی

خورشید شب فاطمه بالا آمد

شکل دگر علی و زهرا آمد

مشتاق زیارت حسن بود، حسین

این بود که شش ماهه به دنیا آمد

بیا به ساحت خورشیــد اِنَّما برویــم

به دیدن گــلی از گلشـــن کَسا برویم

مدینه گشته چراغان ز نور بارقــه‌اش

زده است دست تمنا شفق به صاعقه‌اش

روز الست، روز ازل، لحظه‌های عشق

روزی که آفریده شد عالم برای عشق

روزی که آفرینش گیتی تمام شد

آغاز شد به دست خدا ماجرای عشق

 تو را آن گونه می‌نامند مولای تلاطم‌ها

و نامت غرش آبی آوای تلاطم‌ها

تو را این گونه می‌فهمند مجذوبان که اربابی

و نامت مونس هموارۀ شب‌های بی خوابی

نور خدا در دل شب‌ها رسید

سپیده زد، شمس دل‌آرا رسید

خبر بده به فطرس ای جبرییل

دوای درد تو، مسیحا رسید

در معرکۀ عشق عجب حال و هوایی است

 در محفل عشاق چه شوری چه صفایی است

 دل‌ها ز نوایی به طرب آمده امشب

 آوای خوش عشق رسیده، چه نوایی ست

مه منوّر شعبان مه رسول خداست

مه مبارک میلاد سیدالشهداست

به رهروان هدایت ز حق رسیده خبر

که روی دست محمد عیان چراغ هداست