سلام ای زادۀ حیدر، سلام ای ماه دل آرا

الا یا ایها الساقی ادر کاسا و ناولها

دمِ میخانه بنشستم، اگرچه غافل و پستم

ولی من نوکرت هستم، نگاهی کن بر این شیدا

باز در سینه‌ها صفا پخش است

نوری از جلوۀ خدا پخش است

نور انوار کربلا پخش است

عطر یاس است در فضا پخش است

ای لبالب از توحید   

وی معلّمِ تجرید

ای نگاه زیبایت   

آشیانۀ خورشید

دلی دارم و خانۀ بوتراب است

سری دارم و خاک عالیجناب است

عوض کرده روز و بم جای خود را

که ماهی دمیده پر از آفتاب است

آغاز می‌کنم سخنم را به نام ماه

دم می‌زنم دوباره ز لطف مدام ماه

سر می‌زنم به دور سرایش تمام سال

شعبان که می‌شود به خدا در تمام ماه

درون سینه دارد جا ابالفضل

حضور عشق در دل‌ها ابالفضل

عجب گفتند  «یکفی بالاشاره»

در این دنیا و آن دنیا ابالفضل

او با تـو که تمرین منظم می‌کرد

تصویر جوانی‌اش مجسم می‌کرد

اما عجبا که ذوالفقار حیدر

در پیش غضب‌های تـو سر خـم می‌کرد

به تیغی حیف گیسویت گسستند

دو بازویت دو بازویت گسستند

از آنجایی که من بوسیده بودم

بمیرم هر دو اَبرویت گسستند

یک چشم می‌کشد به روی خاک عکس آب

یک دست می‌زند به فلک نقش ماهتاب

عکس چهار قبر کشد مادری به خاک

هر روز زائر است در این قطعه آفتاب

به که باید بسپارم خبر این غم را

داغ عباس کمر می‌شکند عالم را

بنویس ام بنین! نوکری عباست

افتخاری است مبارک پسر مریم را