سر نی در نینوا می‏‌ماند اگر زینب نبود کربلا در کربلا می‏‌ماند اگر زینب نبود

چهرۀ سرخ حقیقت بعد از آن طوفان رنگ پشت ابری از ریا می‏‌ماند اگر زینب نبود

چشمۀ فریاد مظلومیّت لب‏ تشنگان در کویر تفته جا می‏‌ماند اگر زینب نبود

تمام روضه آن شب بر ملا بود

گمانم کربلا در کربلا بود

بمیرم بوسه‌های خیزرانی

فقط یک روضۀ طشت طلا بود

بار دیگر دل من هوایی­ست

چون کبوتر به فکر رهایی­ست

اوج فریاد در بی صدایی­ست

«گرچه نی شروه خوان جدایی­ست

شور و حال دلم نی نوایی­ست»

نسیمی آشنا از سوی گیسوی تو می‌آید نفس‌هایم گواهی می‌دهد بوی تو می‌آید شکوه تو زمین را با قیامت آشنا کرده و رقص باد با گیسوی تو محشر به پا کرده زمین را غرق در خون خدا کردی خبر داری؟ تو اسرار خدا را بر ملا کردی خبر داری-

کربلا ظهر عطش هلهله بر پا می‌کرد

آسمان بال سحر را تن گل‌ها می‌کرد

ماه در پیکرۀ ابر نهان بود که شب

جلوۀ نور تو را باز مهیا می‌کرد

خیمه در التهاب می‌سوزد، اشک دریا نفس‌نفس جاری

ناگهان قلب آسمان لرزید، ابرماتم! چقدر می‌باری

کودکی کنج خیمه کِز کرده، دست در دست کودکی دیگر

دخترک با بهانه می‌پرسد، عمّه جان! از پدر خبر داری؟

ندارد وسعت داغم مساحت

ندیدم بعدِ تو یک روز راحت

مرا از کربلا بردند اما

دلم جا ماند بین قتلگاهت

تا ریخت خون مرد به دامان کربلا سجاده شد زمین و بیابان کربلا بر مسلمین طلیعۀ نو باز شد ز حق در رهگذار تشنۀ میدان کربلا  

کاروان تا به در شهر رسید                                                  لحظه‌ها تلخ‌تر از زهر رسید

کوفیان هلهله برپا کردند                                                                  خون دل عترت زهرا کردند

تنت خورشیدِ دشت کربلا بود

نه غسل و نه کفن، در خون رها بود

بگو ای زینت دوش پیمبر

کجا شایستۀ تو بوریا بود؟