هر چند که از داغ تو مرثیه به دوشم

یک آهِ عزا را به دو عالم نفروشم

من طایر قدسم به زمین آمده‌ام تا

از برکۀ اندوه تو یک جرعه بنوشم

به روی سیم‌های برق است و

در نگاهش عجیب غم دارد

خوب پیداست این کلاغ سیاه

چقدر حسرت حرم دارد

به پاى درد و دل بنده، چاه کم آورد

مقابل جگر من که آه کم آورد

به پیش هیچ کسى کج نگشت گردن من

ولى مقابل این بارگاه کم آورد

کاری به دشت لاله و گلشن ندارم

آواره‌ام، جز روضه‌ات مأمن ندارم

من دوستت دارم، بخوان از اشک‌هایم

از روسیاهی جرئت گفتن ندارم

ای شاه، این غلام که همرنگ موی توست

عمری دراز شد که هوادار روی توست

رسواتر از سراب شوم، گر برانی‌ام

زیرا که آبروی من، از آبروی توست

یکدفعه عاشقم شد و کم کم مرا خرید زیبا و زشت، هرچه که بودم مرا خرید

مانند «جُون» قبل مُحَرَم شدم غلام مانند«عُون» بعد مُحَرَم مرا خرید

ای دریغا! عمر شد صرف گناه

چهره‌ی دل از معاصی شد سیاه

شست‌وشوی ظاهری نبْوَد مفید

کی سیه زین شست‌وشو گردد سفید؟

بار دیگر بندبندم، نی شده

خونم اندر شیشه‌ی دل، می‌ شده

نی، نوای نینوایی می‌زند

سینه، ‌ساز کربلایی می‌زند

دید چون شاه شهیدان را غریب

داد از کف، «جون»، آرام و شکیب

آمد و افکنْد خود بر پای شه

بوسه زد بر پای گردون‌سای شه

خامه‌ی مُشکین گرفت از مشک، لون

تا نویسد قصّه‌ی دل‌جوی «جون»

جون هم بود از غلامان سیاه

با سیاهی، روشن و رخشان چو ماه