هفت آسمان، مسخر عرفان ناب تو

هفت آسمان، محیط شهود جلالی‌ات

اگرچه گریه نمودم دو ماه با غمتان

مرا ببخش نمردم پس از محرمتان

لباس مشکی من یادگاری زهراست

چگونه دل کنم از آن؟ چگونه از غمتان؟

در موقع سپر شدنش محسن

کامل نگشته بود تنش محسن

زهرا به خانه بود و سپر می‌شد

هر دفعه موقع زدنش محسن

هیزم رسید و آتشی از در بلند شد

ای وای من که نالۀ مادر بلند شد

مأمور شد به صبر علی، از سکوت او

سوء استفاده کرد ستمگر، بلند شد

راضی به هر قضای خدا می‌روی علی

چون نوح سمت موج بلا می‌روی علی

دارم به فتح خیبر تو فکر می‌کنم

با دست‌های بسته کجا می‌روی علی؟

شبیه درد رفتی و شدی در استخوان پنهان

 نمی‌‌یابم تو را‌ ای در جهان مانند جان پنهان

فرشته مست دنبال صدایش راه می‌افتد

کسی که می‌برد نام تو را زیر زبان پنهان

آدم است او یا ملک؟ ماهیّتش معلوم نیست

گرچه مخلوق است، نوع خلقتش معلوم نیست

حضرت زهراست خود تفسیری از آیات قدر

آن شب قدری که حتی ساعتش معلوم نیست

هرکس که مدّ نام تو را بیشتر کشید

از کوثر زلال تو لاجرعه سر کشید

پرواز داشت در قفس بال یا کریم

یا فاطمه شنید و به افلاک پر کشید

همین که روح زخمی‌ات، سبک شد از لباس‌ها

زدند روی دستشان، مکاشفه شناس‌ها

چه سایه‌های مبهمی نشسته زیر پلک تو

چه کرده با ظرافتت، غرور ناسپاس‌ها

مثل هر شب نگاه مادر من، خیره بر چارچوب در شده است

آن قدر خیره مانده یک نقطه، که نگاهش دوباره تر شده است

مادرم از گلایه‌ها سیر است، مادرم نوجوان ولی پیر است

مادرم بستری، زمین‌گیر است، مادرم دست بر کمر شده است