نفس نفس زدنم را حسین می‌‌بیند

جراحت بدنم را حسین می‌‌بیند

نحیف هستم و آتش به جانم افتاده

و شعله‌های تنم را حسین می‌‌بیند

فقیر بذل نگاه تو یا ولی الله

اسیر زلف سیاه تو یا ولی الله

به انتظار پناه تو یا ولی الله

نشسته بر سر راه تو یا ولی الله

دلم هوای بقیع دارد و غم صادق

عزا گرفته دل من ز ماتم صادق

دوباره بیرق مشکی به دست دل گیرم

زنم به سینه که آمد محرم صادق

به غمزه‌ای نظرت صد مه و ستاره کشید

نظارۀ تو ابوحمزه و زراره کشید

غریب هستی و چون مادرت نشد آقا

سر مزار شما گنبد و مناره کشید

یکباره ریخت باده و ساغر شکسته شد

شیخ الائمه حرمتش آخر شکسته شد

آتش گرفت بار دگر خانۀ علی

شاید به ضربۀ لگدی در شکسته شد

گفتم خلیل زاده‌ام، آتش عقب کشید

دستى به روى شانۀ من با ادب کشید

لعنت بر آنکه آتش از او با حیاتر است

از پشت سر لباس مرا با غضب کشید

بر هم نزن نماز مرا، بی هوا نزن

حالا که می‌‌زنی، جلوی آشنا نزن

سجاده و عبای مرا می‌‌کشی، بکش

اما لگد به تربت کرب و بلا نزن

در آشیانه، مرغ آمینی پرش ریخت

گرم نیایش بود و دشمن بر سرش ریخت

در کوچه با پای برهنه، دست بسته

آهی کشید و روضه از چشم ترش ریخت

شکر حق شیعه‌ایم و معتقدیم

شیعگی جز مرام صادق نیست

به خدا شیعه نیست آنکه مدام

خاکبوس امام صادق نیست

همان امام که احیا نمود مکتب را

بنا گذاشت به عالم ستون مذهب را

به علم و حکمت و ایمان خویش روشن کرد

در آسمان امامت هزار کوکب را