ای تشنگی‌ات بیشتر از حد تحمّل

لب‌های عطشناک تو دریای تغزّل

شمشیر تو آیینۀ شمشیر یدالله

اسب تو در آن معرکه یادآور دلدل

ساقی شده‌ای پس می ادراک بیاور

از میکدۀ معرفتت تاک بیاور

ما ساکن میخانۀ چشمان تو هستیم

یک جرعه می ناب عرفناک بیاور

بگذار در آغوش تو آرام بگیرم

از روشنی چشم تو الهام بگیرم

آن قدر خراب می و پیمانه بمانم

تا مست خراباتی تو نام بگیرم

این تیر که رد می‌شود از رهگذر چشم

امروز قرار است شود همسفر چشم

فرمود برادر که برو آب بیاور

عباس ادب کرد که یعنی: به سر چشم

این دشت ندیده‌ست بهارانی از این دست

بر سینۀ خود نم‌نم بارانی از این دست

از کوه بپرسید چه آمد به سر ماه

در ساحل امواج خروشانی از این دست

با دست‌های مؤمن خود می‌رفت، مردی که از قبیلۀ باور بود

فکر خودش نبود زمانی که در فکر بچه‌های برادر بود

با دست‌های مؤمن خود می‌رفت، تا آب را خلاصه کند در عشق

در واژه‌نامۀ دل او انگار، معنای آب و عشق برابر بود

او در مسیر علقمه بی‌تردید، دریای خون به راه می‌اندازد

یا یک تنه تمامی لشگر را، با برق یک نگاه می‌اندازد

ماه قبیله راهی میدان است، حالا شروع شام غریبان است

داغ بزرگ رفتن او بی‌شک، آتش به خیمه‌گاه می‌اندازد

داغی که ماند بر دل هفت آسمان فقط

داغ تو بود و غربت این کودکان فقط

یک مشک پاره پاره و قلبی شکسته است

میراث جاودانه‌ام از این جهان فقط

جرئت پرواز را از بال و پر باید شناخت

وسعت هفت آسمان را بیشتر باید شناخت

در وطن میزان غیرت قابل تشخیص نیست

دشمنان و دوستان را در سفر باید شناخت

بعد از تو روزگار زمین شد سیاه، ماه

غم ماند و موج ماند و عطش ماند و آه، ماه

خورشید شرح حال تو را این‌چنین نوشت

بی‌سرزمین‌تر از همه بی‌سر پناه، ماه