«واحسرتا»! که یافت به من روزگار، دست
وز من گرفت، دشمن کافر شعار، دست
بی دست و فرقْ منشق و در دیده، تیر کین
دیدی چگونه یافت به من روزگار، دست؟
افتاد تا که از تن آن شه‌سوار، دست
بگْشود خصم او ز یمین و یسار، دست
ناچار شد دچار اجل، تن به مرگ داد
بی‌دست چون جدال کند با هزار دست؟
لب خشکیده‌ی من ساحل و این دیده چون دریاست
میان موج این دریا، جمال دلبرم پیداست
قلم، تیر است و جوهر، خون و دفتر، وادی علقم
در این دفتر، هماره مشق سقّا، سیّدی مولاست
در خیمه‌گه نیافت چو در مشک آب، آب
آن گه سکینه کرد به سقّا، خطاب: آب
سیراب‌تر ز لعل بدخشان چو داشت، لب
موج شرر فکنْد بر آن لعل ناب، آب
در آب، عکس روی تو افتاده است، حالا، برادر‌م! چه بنوشم آب؟
این است راه و رسم ادب آیا؟ تو تشنه باشی و بشوم سیراب؟
در آب، عکس روی تو افتاده است، عکس نگاه ساده و معصومت
لالا، علیّ کوچک من! لالا، بی‌‌تابی‌ات ز چیست؟ عطش یا خواب؟
فردوس ِدل، همیشه اسیر خیال توست
حتّی نگاه آینه، محو جمال توست
تو ساقی کرامت و لطف و اجابتی
این آب نیست، زمزمه‌های زلال توست
حریم آل علی را ز اشک آب گرفت
عطش ز تشنه لبان لحظه لحظه تاب گرفت
پدر ز علقمه قامت خمیده بر می‌گشت
سکینه آمد و با گریه راه باب گرفت
رسید زخم ز بس روی زخم بر بدنش
نبود فرق دگر بین جسم و پیرهنش
به اب تیغ فرو ماند شعلۀ عطشش
ز نوک تیر رفو گشت زخم‌های تنش
گرفت تیر از آن نور چشم حیدر چشم
بگفت تیر دگر کو که هست دیگر چشم
سرم نثار ره عاشقی که بعد دو دست
به پیش تیر دهد در ره برادر چشم
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
