اسباب نجات کائنات است، حسین

فیاض جمیع ممکنات است، حسین

چون کشتی چار موجه شد در شط خون

با آن‌که سفینۀ النجاه است حسین

سیراب ز چشمه‌ی حیاتیم همه

مجذوب سفینه النّجاتیم همه

با یاد اباالفضل و لب تشنه‌ی او

مهمان شریعه‌ی فراتیم همه

اگه باغ دل پر از جوونه شد اگه حرفای من عاشقونه شد 

اگه دفتر قصیده‌های دل یه دفعه پر از غزل ترونه شد  

سوار بی‌شکیب من چه قدر خسته می‌رود

    کجاست دست‌های من که دست‌بسته می‌رود

و خیمه‌های سوخته قدم قدم، نفس نفس

 سفینه النجاه من دکل شکسته می‌رود